Terwijl Russische raketten opnieuw inslaan op flatgebouwen, ziekenhuizen en elektriciteitscentrales in Oekraïense steden, positioneert Vladimir Poetin zich internationaal als een bemiddelaar. Een staatsman die – ogenschijnlijk – vredesgesprekken tussen Iran en Israël wil aanjagen. Een rol die hij zichzelf aanmeet met een opmerkelijke vanzelfsprekendheid. De man die verantwoordelijk is voor duizenden doden, ontvoerde Oekraïense kinderen en de brute annexatie van de Krim en delen van de Donbas, speelt plots vredesduif in een conflict dat hem strategisch uitstekend uitkomt. Poetin als bemiddelaar? Het is alsof een pyromaan zich opwerpt als brandweerman.
De timing is geen toeval. In het Midden-Oosten escaleert de situatie. Iran blijft regionale invloed uitbreiden via Hezbollah en andere milities, terwijl Israël zich opmaakt voor nieuwe militaire confrontaties, zowel in Gaza als mogelijk met Iran zelf. Westerse aandacht verschuift. Dat weet Poetin. Door zich te mengen in dit conflict, zet hij zichzelf opnieuw op het wereldtoneel – niet als de agressor uit Oekraïne, maar als machtige geopolitieke speler die ‘vrede’ kan brengen waar Amerika en Europa falen.
Wat een groteske ironie.
Dagelijks regent het drones en raketten boven Oekraïens grondgebied. Poetin gebruikt zijn militaire macht niet om vrede te bewerkstelligen, maar om angst te zaaien, volkeren te breken en macht te behouden. Volgens de Verenigde Naties zijn sinds het begin van de oorlog tienduizenden burgerslachtoffers gevallen. Kinderen worden weggevoerd naar Russische gebieden, zogenaamd ’ter bescherming’, maar in werkelijkheid om te worden gerussificeerd. Vrouwen worden verkracht. Huizen verwoest. Complete steden van de kaart geveegd. En dan nu dit: een man die geen millimeter wil toegeven in Oekraïne, die zich vastklampt aan bezet gebied als een verslaafde aan zijn gif, speelt vredestichter in een ander bloedig conflict.
Rusland is geen neutrale partij. Het steunt Iran, zowel militair als politiek. Iraanse drones worden ingezet tegen Oekraïne. Russische militairen trainen hun Iraanse collega’s. Beide landen delen een haat tegen westerse invloed, tegen NAVO, tegen democratie als staatsvorm. Door zich als bemiddelaar aan te bieden, hoopt Poetin niet alleen invloed te vergroten, maar ook zijn bondgenoten te beschermen én de internationale sanctiedruk te verlichten. Hij zet zichzelf neer als ‘onmisbaar’. Zonder hem, zo moet de boodschap luiden, geen oplossing in het Midden-Oosten.
De hypocrisie druipt eraf.
Wanneer Israël zich verdedigt tegen Iraanse agressie, klinken er in Moskou plots bezorgde geluiden over burgerlevens. Wanneer Russische bommen kleuterscholen raken in Charkiv of Dnipro, blijft het oorverdovend stil. Dit selectieve morele kompas is geen toeval. Het is strategie. En het Westen moet dat durven benoemen. Want wie Poetin als bemiddelaar erkent, normaliseert zijn leiderschap. En dat is gevaarlijk. Het zou de facto betekenen dat de wereld accepteert wat hij in Oekraïne heeft gedaan: landroof, oorlogsmisdaden en brute onderdrukking.
De Krim wordt in Rusland inmiddels voorgesteld als ‘onlosmakelijk Russisch’. De bezette gebieden in Oost-Oekraïne als ‘bevrijd’. Poetin zal nooit vrijwillig teruggeven wat hij met geweld heeft veroverd. Waarom zou hij ook? Zolang de internationale gemeenschap niet verder komt dan halfslachtige sancties en vermoeide verklaringen, blijft hij vrij spel houden. En dus bombardeert hij verder, terwijl zijn diplomatieke gezanten naar Teheran en Jeruzalem vliegen om de vredesduif uit te hangen.
De wereld mag zich niet laten misleiden.
Als Poetin werkelijk vrede wil, kan hij vandaag nog de stekker trekken uit zijn eigen oorlog. Hij kan zijn troepen terugtrekken uit Oekraïne. De annexatie van de Krim terugdraaien. De daders van oorlogsmisdaden uitleveren aan Den Haag. Maar niets van dat alles gebeurt. Integendeel. De oorlog in Oekraïne is voor Poetin een manier om aan de macht te blijven, om zijn volk te mobiliseren tegen een ‘buitenlandse vijand’, om intern verzet de kop in te drukken. Vrede? Dat is voor hem slechts een instrument. Een decorstuk. Een rookgordijn.
Laat ons daarom niet naïef zijn. Poetin is geen bemiddelaar. Hij is een oorlogsmisdadiger die vrede gebruikt als wapen. De wereld doet er goed aan dat niet te vergeten, hoe groot de geopolitieke druk ook wordt.
Ontdek meer van MAYONAISE
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
