De nieuwe gelukzoekers van de PVV: 32 Kamerleden op de automatische piloot

Er wordt vaak met beschuldigende vingers gewezen naar migranten, asielzoekers, statushouders. Gelukzoekers, noemt de PVV ze steevast. Mensen die volgens Geert Wilders en zijn aanhang komen om hier de vruchten te plukken van een verzorgingsstaat waarvoor ze zelf niets hebben bijgedragen. Maar wie écht goed kijkt naar het gedrag van een grote groep PVV-Kamerleden, ziet dat de term “gelukzoeker” een verrassende spiegel biedt. Niet voor de ander, maar voor henzelf.

Want wat gebeurt er eigenlijk in de Tweede Kamer, sinds de PVV er met 37 zetels zit? We zien Geert Wilders op het toneel – scherp, geroutineerd, altijd met een quote klaar voor de camera. Maar achter hem? Een batterij van 32 Kamerleden die het politieke equivalent vormen van lege stoelen met stemknoppen. Geen moties, geen amendementen, geen schriftelijke vragen aan het kabinet, geen initiatieven, geen inbreng in debatten. Stilte. Absolute, oorverdovende stilte.

De trekpoppen van Geert

Het beeld dat zich aftekent is er één van gehoorzame figuranten. Kamerleden die niets inbrengen, die geen politieke visies ontwikkelen, die geen dossiers opbouwen. Ze stemmen zoals Geert het wil. Niet omdat ze na diepgaand beraad tot die conclusie komen, maar omdat het zo moet. Geen ruimte voor eigen inzichten, geen ruimte voor nuance. Elke journalist die een poging waagt om een inhoudelijke vraag te stellen, krijgt steevast een dooddoener terug: “Daar gaat onze fractievoorzitter over.”

Het is alsof een heel elftal op het veld staat, maar alleen de aanvoerder de bal mag aanraken. De rest mag toekijken, applaudisseren en hopen dat ze niet struikelen over hun eigen veters.

Goed betaald nietsdoen

Maar vergis je niet. Deze stilzwijgende loyaliteit komt met een riant prijskaartje. Elk Kamerlid verdient ruim € 114.000 netto per jaar, exclusief onkostenvergoedingen, reiskosten, en pensioenopbouw. Tel daar de onbelaste vergoeding van circa € 30.000 bij op, en je zit al snel boven de € 140.000 per jaar. En sommige PVV’ers doen er nog een schepje bovenop: ze combineren hun Kamerlidmaatschap doodleuk met een zetel in de Provinciale Staten of zelfs in de gemeenteraad.

Neem bijvoorbeeld de PVV’er uit Den Helder. Een man die drie politieke functies combineert, zonder aantoonbare bijdrage in de Kamer. Drie inkomstenbronnen, drie keer belastinggeld, en nog steeds nul initiatief. Een fulltime gelukzoeker dus. Niet in Ter Apel, maar gewoon op het Binnenhof.

Geen mandaat, geen mandaatdrager

Waar andere partijen debatteren, controleren en wetgeving proberen te verbeteren, zit de PVV-fractie voor 85 procent op de automatische piloot. De weinige malen dat zij zich in het debat mengen, is het om Wilders’ lijn te herhalen, zonder ook maar een eigen visie of analyse. Het is niet alleen democratisch armoedig, het is ook respectloos richting de kiezer. Want zelfs als je het hartgrondig eens bent met Wilders, dan mag je toch verwachten dat de mensen die jouw stem hebben gekregen, zich inzetten, zich verdiepen, en niet alleen aanwezig zijn om op het juiste moment op het juiste knopje te drukken.

In feite heeft Wilders geen fractie, hij heeft een stemmachine. Hij bestuurt een kudde fractiediscipline op zijn strengst: geen tegenspraak, geen eigen meningen, geen inhoudelijke inbreng.

Geen debat, geen democratie

De kern van onze parlementaire democratie is het debat. Ideeën botsen, standpunten worden verdedigd, wetgeving wordt getoetst. Maar dat debat vereist mensen die actief deelnemen. Kamerleden die dossiers uitpluizen, alternatieven bedenken, ministers ondervragen, kritisch zijn op het beleid. En daar gaat het bij de PVV dus hopeloos mis. Als slechts vijf van de 37 Kamerleden daadwerkelijk spreken of iets inbrengen, dan is dat niet alleen zonde van het belastinggeld, maar ook een uitholling van het parlementaire proces.

Wilders heeft zijn mensen zo strak aan de lijn dat de fractie in wezen een echo is van zijn wil. Een partijdemocratie is het allang niet meer – maar de Tweede Kamer verdient beter dan een groep decorstukken.

Opportunisme in zijn puurste vorm

En hier komt de ironie: de PVV maakt al jaren politiek gewin van de beschuldiging dat anderen ons systeem misbruiken, zonder bij te dragen. Maar ondertussen zetten ze zelf tientallen mensen op het pluche die de Kamer behandelen als een wachtgeldplek-in-opleiding. Geen vragen, geen voorstellen, geen persinterviews. Alleen tekenen bij het kruisje – met de zegen van Geert.

Noem dat maar eens geen opportunisme. Geen vorm van geluk zoeken. Want deze mensen zitten niet in de Kamer om het land te verbeteren, om problemen op te lossen, of om kiezers te vertegenwoordigen. Ze zitten er omdat het goed verdient, omdat ze Wilders trouw zijn, en omdat ze weten dat er geen enkele prestatie van hen wordt verwacht.

Een nieuwe elite

De ironie is pijnlijk. De PVV die zegt op te komen voor ‘de gewone Nederlander’, blijkt in de praktijk vooral een carrièreplatform voor jaknikkers. Geen bestuurders, geen volksvertegenwoordigers, maar politieke gelukzoekers in driedelig grijs. Ze zweren de elite af, maar vormen ondertussen hun eigen variant. Een elite die zich niet verrijkt met champagne en lobbybanen, maar met belastinggeld en politieke lamlendigheid.

Ze klagen over de baantjescarrousel, maar draaien er zelf vrolijk in mee. Van gemeente, naar provincie, naar Kamer – het salaris tikt lekker door. En zolang ze niets zeggen, niets doen en niets vragen, zitten ze veilig. Want wie loyaal blijft aan Geert, hoeft zich nergens zorgen over te maken.

Conclusie: wie is hier de echte gelukzoeker?

We mogen best een keer de spotlight draaien. Weg van het vertrouwde frame waarin ‘gelukzoeker’ automatisch verwijst naar een migrant. En eens goed kijken naar wie hier op kosten van de samenleving hun zakken vullen, zonder te presteren. Wie hier alleen maar aanwezig zijn omdat ze op het juiste moment het juiste stemknopje indrukken. Wie hier hun mond houden, omdat hun baas dat zo wil.

Die 32 PVV-Kamerleden – dat zijn de échte nieuwe gelukzoekers van Nederland.