Donald Trump, met zijn façade van dealmaker, lijkt nu te pleiten voor een scheiding van Oekraïne. Een Oekraïens westelijk deel naast een Russisch deel inclusief de Krim een hernieuwde, moderne berlijnsche zone, maar dan zonder de historische context van tweedeling. Deze ontluikende gedachte is symbool van zwakte en naïviteit: Trump lijkt niet opgewassen tegen Vladimir Poetin; de boodschap is glashelder: geef terrein op, en misschien eindigt het geweld.
Vandaag suggereerde Trump dat Oekraïne afstand moest doen van zijn ambitie om de Krim terug te krijgen en dat het land af moest zien van toetreding tot de NAVO. Hij lijkt dat te steunen met een landruil of “swapping” van territorium impliciet erkennen van de annexatie. Russische belangen worden verdisconteerd, de Oekraïense soevereiniteit gebagatelliseerd. Terwijl Europa en Oekraïne zich krachtig verzetten, benadrukt Trump de noodzaak van een ‘vluggertje’ deal.
Deze houding is niet alleen juridisch problematisch, het is ook niet in lijn met de Oekraïense grondwet die wijziging van grenzen zonder referendum verbiedt,maar ook strategisch onverstandig. Poetin komt als winnaar uit de strijd, met legitimiteit, grondgebied én internationale concessies. De Russische leider krijgt de kans om zijn positie te normaliseren, terwijl hij zijn overwinning consolideert. Europa moet vechten voor sancties en garanties; de VS lijken te wijken.
Poetin, de winnaar van deze schijnonderhandeling, kan straks herademen en zijn offensief hervatten zodra het Russische leger hersteld is. Want koude vrede is geen vrede het is een pauze in de tijd, een kans om wapens te herstellen, nieuwe manschappen te mobiliseren. Frozen conflicts verwateren niet, ze sluimeren als een tijdbom met vertraagde explosie.
Vergelijkingen met Berlijn tijdens de Koude Oorlog werken hier verontrustend naadloos. Trump’s speciaal gezant Keith Kellogg opperde eerder het idee van een Oekraïne opgedeeld in invloedssferen, met een NAVO-/westerse zone in het westen, een Russische zone in het oosten, en een gedemilitariseerde zone ertussen. Maar een herhaling van dat scenario betekent een instelling van status quo annexaties en geeft Poetin diplomatiek én fysiek terrein voordelig benutbaar. Intussen stagneert Oekraïne.
Trumps aanpak is geen signaal van kracht: het is teken van zwakte. Hij erkent geopolitieke realiteit over morele imperatieven. Hij wil een snel, zichtbaar resultaat ongeacht de kosten: Poetin als leider die wint, Oekraïne als slachtoffer van valse vrede, en een wereldorde die langzaam verval ontvalt.
Een ‘vrede’ op Russisch model, mogelijk uitgelegd als ‘rust’, zal echter niets meer zijn dan een adempauze voor het Kremlin. Zodra de Russische macht is versterkt, zal de aanval hervat worden. Een land dat opgeeft dat zijn grondgebied erkent als permanent verloren zal in de toekomst moeilijker weerstaan. Zoals Zelensky terecht waarschuwt: waar er een tweede komt, komt altijd een derde.
Ontdek meer van MAYONAISE - SCHOKKEND LEKKER
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
