Donald Trump is terug. Zijn economische plannen, of beter gezegd, zijn financiële gok, beloven de Verenigde Staten in een duizelingwekkende schuldenval te storten. Een extra 8 triljard dollar aan staatsschuld. Dat is geen typfout. Acht triljard. Terwijl men in Washington zich zorgen maakt over de houdbaarheid van de Amerikaanse begroting, lijkt Trump vastbesloten om een pad te kiezen dat de kloof tussen rijk en arm nog verder zal vergroten.
Schuldenexplosie als economische motor?
Trump’s economische beleid is gebaseerd op het klassieke Republikeinse recept: belastingen verlagen, vooral voor de rijksten en het bedrijfsleven, en hopen dat de zogenaamde ‘trickle-down’-effecten de rest van de samenleving zullen bereiken. Dit was tijdens zijn eerste termijn al zichtbaar, toen de enorme belastingverlagingen uit 2017 vooral de top 1% bevoordeelden. Die lijn wil hij nu doortrekken, maar op een nog veel grotere schaal.
Volgens ramingen zal zijn beleid de staatsschuld met 8 triljard dollar verhogen in de komende jaren. Trump lijkt dat geen enkel probleem te vinden. De ironie? De Republikeinse Partij, die jarenlang als zelfverklaarde hoeder van begrotingsdiscipline door het leven ging, volgt hem blindelings. Een ideologische bocht van 180 graden die niemand meer lijkt te verbazen.
Snijden in gezondheidszorg
Waar moet dat geld dan vandaan komen? Niet uit hogere belastingen voor miljonairs, en zeker niet uit defensie. Nee, Trump heeft zijn zinnen gezet op het fors bezuinigen op sociale voorzieningen, met name op de gezondheidszorg. Programma’s zoals Medicaid – waar miljoenen Amerikanen afhankelijk van zijn – dreigen hard geraakt te worden.
In plaats van te investeren in een gezondere samenleving, kiest Trump ervoor om juist die groepen verder onder druk te zetten die het al het moeilijkst hebben. De onderkant van de samenleving wordt door zijn beleid systematisch buitengesloten. Geen vangnet, geen perspectief. Ziek? Pech gehad. Geen geld voor medicijnen? Dan sta je er alleen voor.
Het contrast met andere westerse landen, waar universele gezondheidszorg als basisrecht wordt beschouwd, kan haast niet groter zijn. Trump’s Amerika wordt steeds meer een land waar toegang tot gezondheidszorg een privilege is, geen recht.
De obsessie met de rente
Trump’s fascinatie met lage rentes is hardnekkig. Tijdens zijn eerste presidentschap viel hij geregeld de onafhankelijke Federal Reserve aan, omdat de rentes volgens hem te hoog lagen. Die kritiek is terug. Trump blijft roepen dat de rente omlaag moet – alsof hij er direct de baas over is.
Wat hij steevast negeert, is dat de Fed onafhankelijk opereert en dat renteverlagingen juist riskant zijn bij een snel groeiende staatsschuld. Een lagere rente kan de inflatie weer aanjagen, precies het economische spookbeeld dat veel Amerikanen nu al pijn doet bij het tanken, in de supermarkt en bij het afsluiten van een hypotheek.
Maar Trump luistert niet naar economen. Hij gelooft in zijn eigen economische intuïtie. Die heeft hem al vaker bedrogen, maar dat lijkt hem niet te deren.
De vergeten Amerikaan
Wat misschien het meest schrijnend is aan Trumps plannen, is dat de ‘vergeten Amerikaan’ – de arbeider, de kleine ondernemer, de moeder met twee banen – nog verder wordt vergeten. Trump heeft in zijn campagnes steevast beloofd op te komen voor deze mensen, maar zijn economische agenda laat keer op keer zien dat ze niet op hem hoeven te rekenen.
De voordeeltjes van belastingverlagingen vloeien vooral naar Wall Street, niet naar Main Street. Werknemers zien hun koopkracht verdampen door stijgende zorgkosten, dure kinderopvang en beperkte toegang tot betaalbare huisvesting. Ondertussen blijft Trump zijn achterban sussen met retoriek over nationale trots, grenzen en cultuurstrijd, terwijl hij hun economische problemen links laat liggen.
Wie betaalt de prijs?
Het grootste probleem is misschien wel dat de rekening niet bij Trump of zijn rijkste donoren terechtkomt, maar bij toekomstige generaties. Een torenhoge staatsschuld, minder sociale vangnetten, en een economie die vooral de allerrijksten bedient: dat is het erfenisdocument dat Trump lijkt achter te laten.
Zijn volharding dat de rente omlaag moet, ondanks de dreigende inflatie en de oplopende schuldenlast, laat zien dat Trump de complexiteit van het economische systeem niet erkent – of erger nog: er niets om geeft.
Een land dat zichzelf uitholt
Trump presenteert zich graag als de man die Amerika weer ‘great’ zal maken. Maar zijn economische plannen laten eerder zien hoe hij Amerika systematisch uitholt: sociale ongelijkheid groeit, publieke voorzieningen krimpen, en de staatsschuld explodeert.
De gewone Amerikaan wordt in dit plaatje niet gezien, niet gehoord en zeker niet geholpen. Zij blijven achter met minder zorg, minder zekerheid en meer schulden.
Conclusie
Donald Trump belooft gouden bergen, maar levert lege portemonnees en oplopende schulden. Zijn obsessie met belastingverlagingen, zijn onrealistische visie op renteverlagingen en zijn bereidheid om sociale voorzieningen te slopen, laten een Amerika achter waarin de rijken rijker worden en de armen steeds minder kansen krijgen.
Het is een hardvochtig toekomstbeeld waarin de onderkant van de samenleving systematisch wordt genegeerd. Een toekomst waarin de Amerikaanse droom steeds verder buiten bereik raakt – behalve voor de mensen die die droom allang hebben waargemaakt.
Waardeer deze column met een kleine donatie
Ontdek meer van MAYONAISE
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.